Ik weet het, elke dag is het wel werelddag van het één of het ander. Maar die van vandaag, die van de geestelijke gezondheid, is weldegelijk eentje om bij stil te blijven staan. Want de cijfers liegen er niet om. In onze maatschappij krijgt één op vier ooit af te rekenen met een depressie, heeft 10% van de jongeren een angststoornis en slikken we massaal antidepressiva. Intussen ratelt de wereld maar door, aan een hels tempo. En wij proberen te volgen, dikwijls onze eigen gezondheid ten spijt.
VROEGER VS. NU
Afgelopen week had ik (dertiger) hierover een gesprek met mijn ouders (jonge zestigers). Ik vroeg hen of mensen hier vroeger ook ‘last’ van hadden. “Nee”, zo klonk het “dat is iets van de laatste tientallen jaren”. Ik vroeg me luidop af of wij dan allemaal zo een softies zijn geworden, dat we niks meer kunnen verdragen? Want, zo vertelde ik “Ik vind van mezelf dat ik een gewoon leven leid en dat ik niet buitensporig veel wil, ik voel niet de behoefte om jaarlijks te reizen, te gaan skiën, elk festival bij te wonen, mee te zijn met alle trends, mijn kinderen rot te verwennen. En toch zeggen mijn hoofd en lichaam soms ‘stop’”.
OVERPRIKKELD
Ik realiseer me eigenlijk nu pas dat het ‘gewoon’ van vandaag voor veel mensen al téveel is. Dat alle prikkels, van smartphone, sociale media, tv, krant, het verkeer, onze jobs enz, al héél veel zijn. En dat als daar dan één of meer alledaagse tegenslagen of gebeurtenissen bijkomen, de emmer plots onaangekondigd over kan lopen, zonder dat er een grote ‘ramp’ in het spel is. Mijn moeder verwoordde het zo: “Vroeger hadden de mensen amper iets. De vader ging werken, de moeder bleef thuis met de kinderen. Er werd wat gebreid, gekookt, gewassen, gepraat. Op zaterdag gekuist. Niemand deed iets speciaals. En dat was ok.” Betekent dat dat we maar terug allemaal moeten gaan leven zoals onze voorouders dat deden? Nee, dat lijkt me een utopie. Het leven is niet alleen duur, we hebben ook nog eens geproefd van de vele mogelijkheden, en dat neem je nooit meer weg.
ME-TIME en ZELFZORG: Mode-woorden, maar wel een noodzakelijke
Maar voor mij betekent het wél dat ik me niet schuldig moet voelen als het me af en toe teveel wordt, dat ik vaker nee mag (moet!) zeggen, dat ik niet zwak ben, met anderen mag praten over hoe ik me voel en tijd mag spenderen aan mezelf. Want niemand heeft iets aan me als ik constant geïrriteerd, vermoeid en verstrooid ben.
Draag zorg voor jezelf, niet alleen vandaag, maar elke dag ❤️
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.
